بازگشت
افغانها از شکنجه خود در بازداشتگاه های آمريکا سخن می گويند
ارسالي صميمي ارسالي صميمي


"اول لباسهای ما را از تنمان بيرون آوردند و آنگاه دستوردادند که سرپا بايستيم . من تمام مدت بازجويی برهنه بودم." حاجی ميرزا محمد به اتهام همکاری با طالبان در سال ۲۰۰۴ درمنزلش تحت بازداشت درآمد و سپس به پايگاه نيروهای تحت رهبری آمريکا در گردز واقع در جنوب شرق افغانستان برده شد. او می گويد: "مدت چهار روز دستهای مرا از پشت بسته بودند. به من غذا نمی دادند و نمی گذاشتند بخوابم." شهادت حاجی ميرزا محمد، بخشی از اتهامات تازه ای است که برنيروهای ائتلافی مبنی بر آزار زندانيان در بازداشتگاههای موقتی وارد می آيد. زندانيانی که آزاد شده اند به خبرنگار بی بی سی گفته اند که در بازداشتگاه از غذا و خواب محروم نگاهداشته می شدند و مورد ضرب و شتم قرارمی گرفتند. يک مترجم پيشين، اظهار داشت که شاهد آن بوده است که بازجويان با ندادن آب به زندانيان آن ها را تنبيه می کردند و با طعنه و سرزنشهای جنسی سعی داشتند که آن ها را وادار به حرف زدن بکنند. يک سخنگوی ارتش آمريکا گفت که نمی تواند اين اتهامات را انکار کند اما هرگونه بد رفتاری با زندانيان بسيار جدی تلقی می شود.
شکايات اواخر ماه آوريل، سمت کارشناس سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر برای خدمت در افغانستان لغو شد. پروفسور شريف باسيونی، حقوقدان و نامزد دريافت جايزه صلح نوبل که آخرين کسی است که در اين سمت خدمت می کرده است اظهار داشت که او به واسطه انتقاد از بازداشتگاههای نيروهای آمريکايی در افغانستان، شغل خود را از دست داد. مقامات آمريکايی می گويند که وضع حقوق بشر در افغانستان بهبود يافته است. به گفته کمسيون مستقل حقوق بشر افغانستان، شرايط بازداشت در دو زندان اصلی نيروهای ائتلافی در بگرام و قندهار درماههای اخير بهبود پيدا کرده است اما هنوز درمورد آزار در بازداشتگاهای موقتی نظير بازداشتگاه گردز که حاجی ميرزا در آن زندانی بوده است، شکايات زيادی دريافت می شود. جنت گل، يکی از کسانی که در گردز در بازداشت به سر می برده، می گويد که مجبورش می کردند روی زمين زانو بزند و سپس چهار يا پنج بازجو اورا محاصره می کردند: "آنها به من می گفتند روی پاشنه ات ننشين، به سمت ديگر نگاه نکن، آنگاه به من دشنام می دادند و کتکم می زدند. مرا تا صبح در همان وضع نگاه داشتند و سه شب نگذاشتند بخوابم. شب آخرهم تا صبح زانو زده بيدارم نگاه داشتند." جنت گل همچنين گفت که به او مشت و لگد می زدند و بعد به او گفتند که روی زمين دراز بکشد و افزود: "آنگاه با گردن مرا از روی زمين بلند کردند و تهديدم کردند که اگر به کارهايی که کرده ام اعتراف نکنم مرا خواهند کشت." جنت گل در حاليکه دستهای زمخت و خشن خودش را نشان می داد گفت: "من يک کشاورم نه عضو شبکه القاعده. از آمريکائيها بپرسيد که چرا مرا مدت شانزده ماه در بازداشت نگاه داشتند. وقتی بعد از اين مدت مرا آزاد کردند فقط گفتند خيلی متاسفيم. اين تنها چيزی بود که به من گفتند. اگر چيزی به اسم حقوق بشر وجود دارد، من می خواهم که حق خودم را بگيرم."
اصطلاحات نظامی يکی ديگر از افغانهايی که درمورد اذيت و آزار زندانيان حين بازجويی در پايگاه نيروهای پياده نظام اتهاماتی را مطرح کرده است، مترجم سابق نيروهای نظامی امريکاست. او که با نام مستعار وحيد الله خود را معرفی می کند زبان انگليسی را با لهجه جنوب آمريکا که از سربازان ياد گرفته است صحبت می کند و همان کلمات ناسزا و اصطلاحات نظامی سربازان را به کارمی برد. وحيد الله می گويد که بازداشت شدگان درصورت خودداری از حرف زدن، به شيوه های مختلفی مورد تنبيه قرارمی گرفتند: "زندانيان مدت شش ساعت سرپا نگاه داشته می شدند يا مجبورمی شدند که روی يک تخته پاره دو در چهار برای سه ساعت زانو بزنند، بدون آنکه آب به آنها داده شود." وحيد الله می گويد که در بازداشتگاه پايگاه اسد آباد يکی از زندانيان پس از آنکه مدت چهارروز در هوای بسيار گرم، تشنه نگاه داشته شد جان سپرد. وحيد الله می گويد: "او پسرجوانی بود که در يک اطاق گلی بدون پنجره مدت سه روز دست بسته زندانی بود. وقتی صبح روز چهارم به ديدن او رفتم ديدم روی زمين درحاليکه هنوز دستانش ازپشت بسته بود افتاده بود و دور دهانش کف سفيدی ديده می شد. به گارد زندان گفتم که اين جوان مرده است اما او گفت نه! ادا در می آورد. اما وقتی او را معاينه کرد معلوم شد مرده است. به همه گفتند که او سکته کرده است." وقتی بی بی سی اين اتهامات را با سخنگوی ارتش آمريکا، سرهنگ جيم يانت درميان گذشت او در مورد صحت اين وقايع اظهار بی اطلاعی کرد و هنگامی که از او پرسيده شد که آيا محروم کردن زندانيان از خواب، خوراک و غذا مجاز است؟ سخنگوی ارتش آمريکا پاسخ داد که اجازه ندارد جزئيات بازجوئی ها را افشا کند. ولی گفت: "تنها چيزی که من می توانم بگويم اين است که ما بدرقتاری با زندانيان را نادرست می دانيم و هر گاه اين موضوع به اثبات رسيد، برای جلوگيری از آن اقدام کرده ايم." وقتی بطور اخص در مورد تشنه نگاه داشتن زندانيان برای تنبيه آنها ازسرهنگ يانت سوال شد، او در پاسخ گفت: "مهم اين نيست که به آنها آب يا غذا داده می شد يا نه. مهم اين است که با آنها رفتاری انسانی در پيش گرفته می شود" و افزود که نبايد فراموش کرد که اين زندانيان چه افرادی هستند. "آنها مجرمين معمولی نبوده بلکه پيکارجويان دشمن هستند که عليه مردم افغانستان و نيروهای آمريکايی می جنگند."
برگرفته از سايت فارسي بي بي سي
July 24th, 2005


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
بیانات، پیامها و گزارشها